Miesiąc: kwiecień 2014

Byłem w mieście, ogromne, ruchliwe. Miałem pod opieką dwa psy. Dogi niemieckie, ale większe niż ogromne. Na dodatek szczeniaki. Przynajmniej z zachowania. Miałem iść do sklepu kupić jakiś sprzęt, ale z wariackim zachowaniem tych dwóch było trudno. Nie miałem smyczy, a one po prostu szalały po ruchliwych ulicach. Z odsieczą przyszedł młody chłopak. Z tego co mówił, wnioskowałem, że zna się na psach. Powiedział, że pomoże mi je okiełznać.

Rodzinny dom. Przez okno klatki schodowej widzę sąsiada który wysiada z auta, mimo, że na podwórku jest brązowy niedźwiedź. Następuje atak. Mężczyzna broni się, jakoś się wyrywa i pokiereszowany biegnie do klatki schodowej. Czekam przy drzwiach, niedźwiedź jest tuż za nim. Mężczyzna wciska się przez szczelinę którą zostawiłem a ja próbuję zamknąć drzwi. Zostaje dziwna szpara, ale udaje mi się prócz zamknięcia dosunąć drzwi do futryny. Niedźwiedź zostaje z drugiej strony, czuję jak drze łapą drzwi. Wydaje dziwne odgłosy. Jakby płacz, zawód że nie został wpuszczony. Zrobiło mi się jakby smutno.

Kolega, zdeklarowany ateista „przeszedł” na buddyzm. Zapisywał w zeszycie każdy dzień jednym wpisem – kara lub nagroda. Był bardzo przejęty swoim nowym powołaniem.

Moja suczka uciekała z podwórka do sąsiadów. Bardzo się bała, znam ją dobrze i wiem jak wtedy wygląda. Ja chciałem wejść po nią do sąsiadów, ale był tam pies którego się bałem. Udało się jakoś ją sprowadzić z powrotem. Uciekła jednak znów. Podbiegła do stodoły i położyła się wśród kur. Nie chciała wrócić. Wciąż patrzyła z przerażeniem w stronę domu sąsiadów.