Tag: neoszamanizm

Dzień 2 – Ostateczne pożegnanie (z wiarą)

Wszystko odbyło się normalnie. Jak zawsze. Nie będę powtarzał opisu dnia. Skupię się na tym, co się wydarzyło.

Początek – jak zwykle. Kolory, dźwięki. Znów pojawili się Doozersi. Coś podregulować. Ale!!! Nie było Analizatora. Przepadł. Pojawił się za to mój Feniks. Zabrał mnie ponad chmury. Do Światła. To nie było słońce. To było Źródło Światła, ale niesamowicie przyjazne. Znów trwało to tyle, ile musiało. Piękna podróż i totalna akceptacja siebie, poczucie szczęścia i wolności. Ocknąłem się, gdy przy mojej głowie siedział stary Indianin. Włożył mi w dłoń kamień. Gładki kamień w kształcie znalezionego Jaja Feniksa. Indianin coś szeptał. Kamień był gorący. Czułem, że nie mogę go zgubić. Trzymałem go w dłoni. Parzył dłoń, ale nie w sposób nieprzyjemny. Potem jeden z Szamanów robił coś z misami tybetańskimi na mnie. Leżałem na plecach i czułem, że całe moje ciało fizyczne i niefizyczne drży tak, jak te misy. Czułem dźwięki. Słyszałem je każdą częścią ciała. Nie wiem ile to trwało, ale znów pojawiły się Duchy Roślin. Powiedziały mi, że, cytuję:

“odrobiłeś zadanie domowe, nie bierz już drugiej dawki, nie jest Ci potrzebna. Dziś pójdziesz wyżej” – koniec cytatu.

Kamień wciąż był gorący, wyczekiwałem na moment, gdy będę musiał iść wymiotować. Znów zaskoczenie. Podczas tej ceremonii nie wymiotowałem. Pierwsza “czysta” Ceremonia!!! Inni mieli przerwę, więc musiało być około 24. Napisałem inni, bo ja byłem wciąż z Duchami. Gdy przyszła moja kolej, rzuciłem krótkie – ja już nie muszę. I odleciałem, nie czekając na rozpoczęcie drugiej części. Duchów już nie było. Znalazłem się… no właśnie. Będę tu opisywał słowami, które mi przychodzą do głowy. Nawet jeśli zabrzmią patetycznie, wielko-ogromnie… to i tak nie oddają całości tego gdzie byłem. Umarłem. Trafiłem do Absolutu. Wiem, że część tego, co “czułem”, “widziałem”, “słyszałem” (celowo ubieram to w cudzysłowy), część była celowo “uczłowieczona”, żebym mógł ogarnąć wszystko po tym, jak wrócę do naszego wymiaru.

Trafiłem w miejsce, gdzie miałem poczucie wszechwiedzy. Wszechwiedzy totalnej. Wiem, że to brzmi jak masło maślane, ale inaczej się nie da. Ogromna ogromość brzmi znacznie głupiej. Drugie odczucie to Miłość Absolutna. Nikt i nic nie jest w stanie oddać tego uczucia. Bo nie jest to uczucie, które jakikolwiek człowiek (nawet w relacji dziecko-rodzic) może odczuwać. Absolut był jednak “miejscem”. Absolutną czernią ograniczoną z góry i z dołu czarnym sufitem i podłogą. Czułem się jak w pudełku, które nie było niczym ograniczone. Znów opisowy kretynizm. Ale tak to było. Tę czerń rozświetlały jednak, kolorowe “żelki”. Znów sprzeczność – ale czerń absolutna i świecące “żelki” wcale nie muszą się wykluczać. Nie umiem tego inaczej nazwać.

Były tam Istoty. Nie jestem pewny, czy to były Istoty, czy Energia w pojedynczej formie. Odczuwałem to jako Istoty i tego będę się trzymał w opisie. Nie było powitań, zachwytów i innych tego typu zachowań. Istoty powiedziały mi, że zapomnę Wszechwiedzę. Poprosiłem, żebym mógł zapamiętać cokolwiek z tego miejsca. Będzie mi wtedy łatwiej zrozumieć. Zapytali, co chciałbym pamiętać. Bez zastanowienia odpowiedziałem –

CZAS. Zabawy z czasem.

Zadawałem więc pytania o to, co wydarzyło się podczas poprzedniej ceremonii. Zapamiętałem trzy odpowiedzi, które tkwią mi w głowie i to one spowodowały utratę wiary. :-))) Zamieniłem WIARĘ na WIEDZĘ. Będę używał teraz w ogromnej ilości znaków “ “. Chcę przez to podkreślić, że opis słowny jest zupełnie niepasujący do tamtych wydarzeń, ale nic innego w ludzkim języku nie istnieje. Spróbuję to opisać w formie rozmowy (bo to było podobne do dialogu, tyle, że bez użycia słów czy mówienia czegokolwiek).

Jak to możliwe, że wszystkie czasy przeżywałem w jednym momencie? Jak Wy to wytrzymujecie? Jak nie gubicie się w tym wszystkim? Odpowiedzieli, że w tym wymiarze czas nie istnieje. Brzmiało to dokładnie tak:

Istnieliśmy na długo przed czasem, dlatego czas Nas nie dotyczy. Wszystkie „czasy” skupiają się w jednym punkcie. Wszechwiedza to wynik braku czasu.

Drugim, typowo ludzkim podejściem i pytaniem było poczucie przestrzeni (pośrednio więc i czasu – przemieszczania się). Zapytałem:

Skoro po ziemskiej śmierci będziemy tutaj, to co zrobię, gdy będę chciał z kimś porozmawiać? Wysłać smsa czy email? (Dokładnie tak brzmiało pytanie). Oni na to:

Możesz stworzyć sobie telefon… (tu pojawił się w moich “rękach”, których i tak nie było, przedmiot przypominający telefon) i możesz wysłać… tylko po co? Przestrzeń? (tu odbyliśmy podróż, miałem wrażenie, że byłem jednocześnie w każdym punkcie tej “przestrzeni”. Przecież wiesz wszystko. I usłyszałem “głosy” wszystkich. Po co więc cokolwiek wysyłać?

Ich spokój, Ich logika stwierdzeń i pewność tego, co “mówią”, była Absolutna.

Zapytałem o jedzenie, picie… Skoro nie mam fizycznego ciała, to jak wezmę talerzyk albo kubek, gdy będę chciał się napić. Pojawiła się szafka z talerzykami i kubeczkami. “Wziąłem” talerzyk…

Oni:

Jesteś głodny? Jesteś spragniony? Jest Ci zimno, ciepło?

Ja:

Nie.

Oni:

No to po co Ci to wszystko?

Ostanie pytanie brzmiało tak:

Co zrobię, jeśli tu już będę. Co się stanie, jeśli mi się znudzi?

Oni:

Istniejemy od zawsze… i jeszcze Nam się nie znudziło

Podczas zadawania pytań wciąż widziałem spokojny uśmiech, przyjazne spojrzenie, mimo, że nie widziałem nikogo. Miłość, bezgraniczna “cierpliwość”, oczywistość tego co mówili. Czułem, że WSZYSTKO jest mną, a ja jestem WSZYSTKIM. Nie umiem tego opisać. To jedno z odczuć nieopisywalnych.

Potem “mówili” już tylko Oni. Bez moich pytań.

Nie ma czegoś takiego jak Bóg, Bogowie. Nie istnieje coś takiego, jak Istoty Wyższe!

To mnie zaskoczyło. Mówili, że jesteśmy częścią tego, gdzie byłem. Jesteśmy jednością.

Nie ma potrzeby przybywania tu wcześniej

(tutaj mam wrażenie, że pojawiła się u mnie “niewypomyślana myśl” którą Oni i tak “usłyszeli” – prośba do ew. korekty. „NIEWYPOMYŚLANA MYŚL” to bardzo dobre określenie na to co chciałem napisać 😀

Gdy “wróciłem” na dół, zacząłem ziewać. Czyli wróciły Duchy. Wrócił także Feniks. Nie wiem, czy to było podczas kolejnego lotu z moim Feniksem, czy przed, czy po… to i tak nie ma znaczenia, bo czas to ściema 🙂 Duchy kazały mi pogrzebać przeszłość. Mówiły tak bardzo “otwarcie” o ludzkim postrzeganiu pewnych symboli. To było takie oczywiste. Pogrzeb – jako odcięcie się na zawsze od tego co było. Kazali mi zebrać wszystko, co trzymało mnie w przeszłości. Zapakować w jedno pudełko i zakopać. Zakopać “siebie” i “wszystkich”. Po powrocie do domu tak właśnie zrobiłem. To był ostatni rytuał, który zrobiłem. Napisałem list pożegnalny, zapakowałem wszystko i w zaklejonym plastikowym pudle, z łopatą poszedłem na swój pogrzeb. Dziwne jest być jednocześnie trupem, grabarzem i żałobnikiem.

Wtrącę tu jeszcze jedno zdarzenie, które było dla mnie dziwne. W trakcie podróży, człowiek się rusza. Zmienia pozycję. Ja wciąż trzymałem gorący kamień w dłoni. W pewnej chwili podniosłem dłoń a kamień wyleciał na koc, którym byłem przykryty. Ogarnęła mnie panika. Naprawdę. Usiadłem, szukałem go wszędzie. Nie udało się go znaleźć. Wróciłem “na górę”. Rano, gdy się obudziłem, kamień leżał obok materaca przy mojej ręce. Leżał na podłodze. Jak wariat chwyciłem go z radością… Zupełnie bez sensu… kamień był zimny, obcy. Przez chwilę chciałem go zagrzać, żeby wrócił tamten… usłyszałem/pomyślałem… wyrzuć go, już nie jest Ci potrzebny. Tak też zrobiłem. W tej samej chwili “zasnąłem i obudziłem się”, gdy na sali nie było już nikogo. Było przed 9 rano.

Kamień – wtrąciłem celowo na końcu tej części – bo nie mam pewności, czy to było faktycznie rano, czy to zdarzyło się podczas pierwszej części tej ceremonii. Jedyna “pewna” informacja, to to, że kamień rano faktycznie leżał tam, gdzie go już sam wyrzuciłem, gdy był zimny i „obcy”. To nie był ten kamień, który dał mi stary Indianin.

Znów podkreślę nieprzewidywalność Duchów Roślin. Jedna dawka o 19 z minutami – cała noc podróży. Cała noc bez wymiotowania. Cała noc bez Duchów (tylko początkowo, gdy powiedzieli, że idę wyżej i po powrocie, gdy dali mi wskazówki, co mam zrobić, gdy wrócę do domu). Cała noc bez analizatora.

Na tym zakończę moje wspomnienia. Osobny akapit należy się Szamanom i ich Psom. Tak, właśnie Psom (suczkom konkretnie :D, bo o tym nie wspominałem. Celowo.

Nie chciałem, żeby byli po prostu częścią tekstu. Chciałem o nich krótko napisać, ale osobno. Wyróżniając ich postaci.

Szamani mają dwie suczki. One pracują na równi z Szamanami (tyle, że nie przyjmują Ayi). Ale psy nie muszą. One widzą i czują więcej. Gdy ktoś potrzebuje pomocy, psy natychmiast są przy nim. Tylko w sobie znany sposób odczytują, gdzie się położyć. Co robić. Czasami wchodzą tylko pod koc. Czasem jednak liżą ręce, nogi. Biorą ręce uczestników w zęby. I to nie jest przypadkowe. Podczas pierwszej podróży z Ayą, wśród dziwolągów, psy były wykończone. Były naprawdę zmęczone. Ale twardo na drugiej ceremonii, wciąż były przy nas.

Podczas tegorocznej ceremonii nie napracowały się zbytnio. Troszkę podczas pierwszego dnia (podobno, bo do mnie nie podeszły ani razu). Były dwie osoby, które wymagały ich wsparcia. Oprócz oczywiście wsparcia Szamanów, które było ciągłe.

Szamani – niesamowici ludzie. Ciepli, weseli, otwarci. I absolutnie niezbędni podczas ceremonii. Wiedzą i widzą komu trzeba pomóc. Składam im podziękowanie i ślę dużo Dobrej Energii.

Na zakończenie moich wpisów, doprecyzuję tezę z początku. Straciłem wiarę 🙂 – i zamieniłem to na wiedzę. Ciężko to opisać. Ja po prostu WIEM, co widziałem, WIEM, co pamiętam. WIEM, co się zmieniło w moim życiu. To jakby ktoś powiedział, że nie wierzy w grawitację. No i co z tego. Ona jest. I tak właśnie wygląda teraz mój pogląd na to, co przeżyłem. Nie zmuszam nikogo to mojej wiedzy. Ale ja i tak wiem.

Co działo się później? Pani psychoterapeutka poszła w zapomnienie. Pożegnałem się na trzeciej sesji po powrocie. Już na pierwszej wiedziałem, że nie jest mi potrzebna. Ale chciałem jej o tym wszystkim opowiedzieć. Nie biorę żadnych wspomagaczy nastroju. Od powrotu z ceremonii NIE BYŁO ANI JEDNEGO złego dnia. Wokół mnie dzieją się rzeczy, które cieszą. Ludzie rozwiązują problemy, pary które były na skraju rozstania zmieniły się na lepsze. Może to jest to, że ja się zmieniłem. Że widzę dookoła siebie te dobre rzeczy, że się uśmiecham (syndrom nowego auta – ktoś chce kupić np. czerwone AUDI – to wszędzie widzi tylko te auta). Że każdy dzień jest niesamowicie prosty, idealny tak, jak tylko idealny być może, że nikt nigdy tak mnie nie kochał, jak te Istoty z “góry”. Mógłbym tu wymieniać i wymieniać, ale to nie ma większego znaczenia. Bo każdy pewnie odczuwa to na swój sposób.

Nie przejmuję się NICZYM!!! Nie chodzi tu, że olewam. To nie to. Po prostu – kurczaczek… po co :-)))) robię dalej swoje, mam dziecko, pracuję – bo żyję tu i teraz. Nie wyjeżdżam do Indii żeby żyć jak asceta. Bo to DLA MNIE nie jest potrzebne. Ja żyję tu i tu mam żyć. Gdy będzie czas na coś innego – to się i tak wydarzy.

Dalej pracuję, żeby zarabiać – bo takie mam teraz zadanie. Jestem odpowiedzialny za swoje dziecko, teraz to podwójnie, bo to dzięki niej znalazłem Feniksa.

Ja po prostu WIEM, co mnie czeka, gdy ciało przestanie być potrzebne.

Od jednego z moich znajomych padło pytanie – kiedy wracam na kolejną ceremonię. Nie trwało to nawet ułamka sekundy, gdy padła moja odpowiedź – a po co? Ja już wszystko wiem :-)))) Gdy będę miał wiedzieć więcej, Aya na pewno się o mnie upomni. Teraz, po drugiej ceremonii mogę użyć stwierdzenia – upomni się o mnie – JAK ZAWSZE.

ISTNIEJEMY OD ZAWSZE I JESZCZE NAM SIĘ NIE ZNUDZIŁO

Moja druga podróż z Duchami Ayi.

Jak zwykle, przyjazd we czwartek. Tym razem inna grupa. Radosna, pozytywna, niektórzy byli już trzeci raz. Bardzo, bardzo weseli ludzie. Znów to było po coś. Dwa lata temu trafiłem na dziwolągi, bo sam nim byłem. Oblepiony złem, targany emocjami, pełen żalu, roszczeń, pretensji. Tak w tej chwili odbieram tamtego człowieka (mnie przed śmiercią).

Scenariusz ten sam.

Dzień 0 – ognisko z patyczków z naszych miejsc zamieszkania. Wrzucanie zapisanych kartek w ogień. Poznawanie się z przybyszami. Kolacja, rozmowy.

Dzień 1 – spacery, rozmowy sam ze sobą, praca nad intencją. Obiad, sen, przygotowania do ceremonii.

Wieczór. Wchodzimy na salę. Jest 7 osób. Moja intencja jest jasna i bardzo przemyślana. Chcę znaleźć Jajo Feniksa, przebaczyć przeszłość sobie i innym. Znaleźć miłość Źródła (nauczyć się kochać siebie)

Wcześniej zapomniałem o tym napisać, ale jest także wspólna intencja, o którą Szamani dbają. To bezpieczeństwo Nas na sali Ceremonialnej. Wizualizujemy nieprzepuszczalną kopułę nad nami, Strażników Astralnych. Tylko dobro może przejść przez kopułę. Wchodzimy z bagażem swojego “zła”, ale nic więcej z zewnątrz nie ma do nas dostępu.

Pierwsza dawka Ayi. Jestem spokojny. Wiem, że jestem bezpieczny. Zaczyna się. Niby jestem świadomy co będzie. Ale ale.. pojawia się, nazwałem go “analizator”. To świadoma część mnie. Totalnie poza wpływem Ayi. Wciąż coś dogaduje, wciąż szuka “dziury w całym”. Wciąż ma pretensje do mnie, że to robię, wciąż wytyka mi błędy, wciąż podważa wszystko, co się tam dzieje. Można było dostać szału. Zaczynam ziewać. Duchy wchodzą we mnie i zabierają mnie w podróż. Mnóstwo kolorów, kąpię się w dźwiękach, wpadam w tunel i jadę nim w nieznane. Trafiam w … no w sumie nigdzie. Pojawia się cała masa… ehhh.. nazwijmy ich “Doozers”. Moje pokolenie wie, kto to :-). Nie drwię z Nich. Wprost przeciwnie. Są, jak się okazuje, bardzo potrzebni. Czuję się jak Guliwer. Leżę, widzę na sobie/w sobie całą masę istot. Coś przykręcają (mam w sobie śruby i nakrętki!!), napinają, regulują. A wredny analizator wciąż gada. Wciąż ocenia. Wciąż jest ANTY. Aż wreszcie ktoś krzyknął (ale nie była to żadna z istot – naprawiaczy):

Leż wreszcie spokojnie i daj nam pracować!!!!

Analizator się zamknął, ja zdrętwiałem. Gdy się ocknąłem – poszedłem wymiotować. I tu stała się rzecz, od której wszystko się zaczęło, lub wciąż trwało. Zabawy z czasem. Właściwie ktoś bawił się mną i czasem. Nie wiem, ile byłem w toalecie. Wydawało mi się, że dwa lata… a może dopiero tam wszedłem. Cofałem się w czasie, a może nigdy tam nie byłem, może tego drugiego razu nie ma. Widziałem łazienkę sprzed dwóch lat, nie byłem pewny, czy to przypadkiem nie jest mój pierwszy raz na Ayahuasce. A może dopiero wyszedłem z sali, a to, co było, to tylko wizja przyszłości, której nie ma. Absolutne zagubienie, ale nie strach. Niczego nie byłem pewny. Wracam na salę. Ziewam, odpływam. Duchy zabierają mnie do ogromnej jaskini. Idąc przez jaskinię, zauważam !!! MOJEGO PRZEWODNIKA. Siedział jakby o poziom wyżej. Nasz wzrok się spotkał, jakby delikatnie kiwnął głową. Wcale nie chciałem do niego iść. Zrobiło mi się raźniej, gdy wiedziałem, że On tam jest. Niestety, analizator też wlazł tam ze mną. Nie umiałem go uciszyć. Moja głowa była pełna myśli o mojej intencji, o Feniksie, ale w każdą myśl wkradał się analizator. Duchy to chyba zauważyły, bo nagle pojawił się mój Przewodnik. Zapytał, skoro tak bardzo ta część mnie jest świadoma i ustawiona anty, a ja nie umiem tego zmienić, to skąd będę wiedział, czy znalazłem Jajo Feniksa, czy to, co znajdę, jest prawdziwe. Zaskoczyła mnie moja odpowiedź. Bo była natychmiastowa i kategoryczna. Powiedziałem, że jedyną istotą, która mnie kocha bezgranicznie, jest moja córka. Niech ona zdecyduje, co dalej. I pojawiła się moja córka. Zeszła w dół pieczary, jakby ścieżką w stronę czerwonego światła. Lawy z wulkanu. Analizator zamilkł, Istoty i Przewodnik stały obok mnie. Córka wróciła i wskazała na moje serce. Powiedziała – tato, tutaj jest Twoje Jajo Feniksa. Pokazała palcem, a moja klatka piersiowa otworzyła się (podobnie jak w wizji podczas podróży z bębnem, z robakami i popiołem wylatującym ze mnie). Tyle, że teraz wyjęła mi serce, które zmieniło się w rozpaloną do czerwoności skałę w kształcie piłki do rugby. Pomyślałem – znalazłem mojego Feniksa, znalazłem jajo.

To były moje ponowne narodziny. Tego wieczoru zmieniło się wszystko. Ale to musiało się stać, żebym mógł umrzeć podczas drugiego dnia i zapamiętać to, o czym napiszę.

Tutaj nastąpił najdziwniejszy moment. Otóż otworzyłem oczy i byłem ABSOLUTNIE świadomy. Jakbym nic nie zażył. Była godzina 22:15, może 22:20. Pierwsza Ceremonia trwa do około 23:30, 24:00. A ja byłem trzeźwo myślącym człowiekiem. Do przerwy po prostu leżałem i patrzyłem na innych. Przerwa nastąpiła około 24. Ale ja byłem szczęśliwy. Moja intencja była trafiona. Duchy odeszły. Jak się okazało później, tylko na chwilę. Bo po drugiej dawce Ayi, trafiłem z ich pomocą na statek kosmiczny, który jest na orbicie. Zamknę tutaj opowieść w sumie bardzo szybko. Drugą ceremonię tej nocy zdominowały tylko dwie rzeczy. Wymiotowałem przed podróżą na statek. Ale tym razem bez zabaw z czasem. I wizyta na statku obcych. Byłem… tyle wiem. Nie było mi dane zapamiętać niczego, prócz tego, że takiego statku i takiej formy technologii nie widziałem w żadnych filmie S-F. Pamiętam, że gdy rośliny przestawały działać, zamykały się grodzie na statku, niejako wypędzając mnie w stronę wyjścia. Obcy mówili, że nie mogą pozwolić mi zapamiętać tego, co widziałem w całości. Pamiętam maszynę do leczenia, naświetlali chorego. Pamiętam, że oni są również śmiertelni jak my, ale z większością chorób radzą sobie właśnie tą maszyną. Na statku nie było pokładów, nie było korytarzy. Wszytko było jakby w jednej hali. Dostęp w głąb statku mieli tylko oni oraz ja, gdy byłem w transie. Potem kolejne części oddzielały ściany ze światła. Gdy doszedłem do siebie – była 6 rano. To kolejna dla mnie ciekawa sprawa. Pierwsza sesja – krótka, około 2 godzin i byłem w pełni świadomy. Druga sesja trwała około 6 godzin i nie mogłem  powiedzieć, że jestem całkowicie świadomy po przebudzeniu rano. Duchy roślin są bardzo nieprzewidywalne.

c.d.n.

Dzień 2 – druga ceremonia.

Druga ceremonia, jak zwykle, rozpoczęła się około 19:30. I również – jak zwykle – była inna. Niestety, też bardzo ciężka fizycznie dla mnie. Duchy Ayi postanowiły mi pokazać, co się dzieje z człowiekiem, gdy zatapia się w złej energii. Gdy pielęgnuje (nawet nieświadomie, jak w moim przypadku) w sobie ból, żal, bycie ofiarą. To, jak w każdym zdaniu próbujemy “narkotyzować się” współczuciem innych. Każdą rozmowę kierujemy podświadomie (lub świadomie) na tory: jaki to ja jestem biedny miś… Euforia trwa chwilę, jak zastrzyk z morfiny, a potem pozostaje pustka. Bo w czterech ścianach nikt nie użali się nad moim losem. Stan przez obydwie ceremonie tej nocy był podobny i raczej mało uroczy. Duchy wciąż wchodziły we mnie przy ziewaniu i zabierały w miejsca, w których nie było mi dobrze. Głównie przeszłość, ale były również wizje moich obaw aktualnych, moich “wydaje mi się, że tak jest”. Ludzie z przeszłości (choć czas to ściema i przeszłość jako taka wcale nie istnieje 🙂 sytuacje, rozmowy. Jakbym to wszystko przeżywał jeszcze raz. I natrętna, jak mi się wtedy wydawało, postać pewnej kobiety… głos wewnętrzny wciąż powtarzał : „To ona jest twoim aniołem”. Odrzucałem te myśli, karmiąc się tym, co wydawało mi się wtedy słuszne.

Gdy otwierałem oczy – widziałem wciąż tę dziewczynę, która od początku była “zła”. Działo się z nią coś złego. Fizycznie – Szamani okrywali ją kocami i wszystkim czym się dało, bo było jej zimno. Leżałem obok niej i też czułem chłód. Rano okazało się, że miała na sobie ponad 10 warstw koców, śpiworów. To, co ja widziałem, było przerażające. Była w lesie, szedłem za nią. Las był mroczny, nie wiem skąd, ale czasami pojawiało się światło. Nagle ona zaczęła wchodzić w głąb ziemi. Pod ogromne drzewo. Pod rozległymi korzeniami była pieczara – całkowicie ciemna. Widziałem ją pomimo totalnej czerni. Bardzo się bała. Co chwilę (unikam stwierdzenia “co jakiś czas” 🙂 ) moje wizje przecinały widok na jawie. Tak, to było najgorsze. To, co widziałem w moich wizjach, działo się wewnątrz mnie, gdy ziewałem. Gdy “od-ziewywałem” i Duchy wychodziły – otwierałem oczy i widziałem tę dziewczynę pod stertą koców i równocześnie las, pieczarę i ogromny strach. Jeden z Szamanów wciąż był przy niej. Coś szeptał, dziewczyna zaczęła płakać. Pieczara pod drzewem zniknęła, podobnie jak las. A ja odpłynąłem… nigdzie!

Tak zakończył się dzień drugi. Oszczędziłem opisów wyjść do toalety, gdy Aya robi porządki, bo to część niezmienna. Ale czy na pewno?

Podczas drugiego dnia ceremonii wciąż byłem sam (w głowie, duchowo) – pozostawiony tej czynności w toalecie. Bez głosów, bez wizji. Tylko dźwięk i kolory były zmienione. Samotność w takiej chwili jest przerażająca.

To właściwie mógłby być koniec mojego pierwszego spotkania z Ayahuascą, ale muszę dopowiedzieć jeden element. BARDZO istotny. Otóż, jak to rano, były opowieści o nocnych podróżach. Po pierwsze – to, co mnie zaskoczyło, to ta dziewczyna… To był ktoś inny. Po drugie – to co mówiła było szczere (wcześniej nikt nie miał wątpliwości, że ściemnia jak z nut).

Opowiadała o swojej wizji. Dziwne było to, że nie pamiętała nic z tego, co było wcześniej. Nie pamiętała, m.in., że było jej zimno. Miałem wrażenie, że zapamiętała tylko to, co działo się po szeptach Szamana i jej płaczu. Gdy ja już byłem NIGDZIE.

Była w krainie Muminków. Widziała wszystkie bajkowe ludziki. Najważniejsze dla mnie z tej jej opowieści były te oto słowa:

„Spotkałam tam moją mamę. Przyniosła mi kromkę chleba z masłem. Długo się przytulałam do niej. Mama była jedyną postacią <<niemuminkową>>”.

Po zakończeniu tej krótkiej opowieści dziewczyna się rozpłakała. Śmiała się i płakała. To wszystko było cudowne, szczere i bardzo spontaniczne.

Przy pożegnaniu z uczestnikami nie wytrzymałem i powiedziałem głośno: – Jesteś kimś innym niż dwa dni temu. Pozostali przyznali mi rację. Pożegnanie było niesamowite, bo najwięcej i najdłużej właśnie ONA była przytulana i żegnana. Byliśmy jak pszczoły lecące do miodu. Zmiana o 180 stopni.

Na tym zakończyła się moja pierwsza podróż z Duchami Roślin. Zmiany trwały dwa lata. Wydarzyło się mnóstwo rzeczy. Zjazd Taraki (mój pierwszy) dał impuls do tego, co stało się jako następstwo zjazdu.

Opowiem resztę – również w odcinkach. Opowiem to, co wydarzyło się od Zjazdu Taraki (dzięki TARAKO!) do 21 marca 2015, czyli gdy narodziłem się ponownie razem z moim Feniksem (dzięki IZO! 🙂

Postanowiłem napisać swoją historię. Nie robię tego w formie spowiedzi. Nie potrzebuję tego. Moja historia i droga którą przebyłem, być może przyda się komuś, kto jest w podobnym miejscu w tym wymiarze.

Nie jest to także poradnik, przewodnik, tekst doradczy czy inny.  Ayahuasca sama znajdzie drogę do każdego. Napiszę to w odcinkach i niejako w dwóch odsłonach. Dwa lata temu i teraz, gdy stało się to, co stać się miało. Druga ceremonia była przełomowa dla mnie.

Ponad dwa lata temu, nie pamiętam w jakich okolicznościach – czytałem coś w sieci i pojawiło się słowo, jak się okazało później, klucz. Klucz do pozbycia się “wiary”. Przewrotność tej tezy i radykalizm może zaskakiwać. Rozwinę więc to zdanie. Klucz do pozbycia się “wiary” – zamiany wiary w wiedzę. Teraz brzmi lepiej prawda?

Zdecydowałem. Napisałem do Szamanów którzy organizowali ceremonię. Umówiłem się i pojechałem.

Zwykły dom, “zwykli” Szamani. 7 osób które przyjechały uczestniczyć w ceremonii. Każdy z inną intencją. Postanowiłem opisać wszystko, żeby każdy, kto to będzie czytał, miał obraz co się dzieje dzień po dniu. Najwięcej będzie opisów czasu ceremonii. Najtrudniej będzie opisać emocje. Tekst nie rozwieje obaw, wątpliwości. Każdy przeżywa to na swój sposób. Da jednak (mam nadzieję) jakiś obraz tego co dziać się może.

Dzień 0

Przyjazd, przywitanie i zapoznanie się z miejscem, ludźmi. Kolacja i rozmowy o każdym z nas. O przyczynach, intencjach, wcześniejszych doświadczeniach. Wegańskie i wegetariańskie jedzenie. Ścisła dieta według zaleceń Szamanów.

(Tu wtrącę swoje trzy grosze, doświadczenia, które u mnie się sprawdziły. Dietę lekkostrawną (ja zastosowałem radykalną – płynną dietę, zupy krem, warzywa i całą resztę po prostu przepuszczałem przez mikser i wypijałem) zacząłem już 7 dni przed wyjazdem.)

Wieczorem ceremonia spalenia słabości i nadmiarowości, cech nas samych, zapisanych na kartkach. Ognisko zrobione z gałązek przywiezionych z naszych miejsc zamieszkania. Każdy pali więc cząstkę siebie.

Dzień 1

Śniadanie. Wyjazd w plener. Ceremonia wypowiadania zwolnienia się z przysiąg przeszłości, z przyrzeczeń, ślubów itd. Zwolnienie świadków tych zdarzeń z odpowiedzialności pilnowania nas, aby trwać w tych przesięgach. Powrót i czas wolny. Czas na bycie z samym sobą, pracą nad intencją.

Wieczór. Przygotowania do ceremonii. Wejście na salę rytualną. Wszyscy ubrani są w białe ubrania. Mimo całej otoczki spokoju i dobroci – ja wewnętrznie jestem przerażony. Jestem daleko od domu, obcy ludzie dają mi do wypicia jakieś zioła. Nie wiem, co to jest, nie wiem, jak to działa. Tysiące myśli na sekundę. Może rano nigdy nie nadejdzie. Może mnie zabiją. Tak. Takie miałem obawy. Śledziłem każdy ruch, każde słowo starałem się rozdzielić na miliony części, żeby wykryć spisek. Zapyta ktoś – to po co tam pojechałeś. Odpowiedź jest jedna. Miałem intencję. Chciałbym powiedzieć tutaj – na moje nieszczęście to była zła intencja. Zła w sensie formy, ale i zła moralnie. Była głęboko we mnie. Intencja wypowiedziana przed ceremonią na głos była przykrywką. Nie powiem jednak “na moje nieszczęście”. Wprost przeciwnie. To, co się stało, było “po coś”. Miało swoją przyczynę, miało i skutek.

Intencja wierzchnia dnia pierwszego – spotkać swojego Przewodnika. Tę postać ze snów o windach. Na pierwszy rzut oka – cudowna, wspaniała intencja. Doświadczenie pokazało, że to najgłupsze co mogłem wypowiedzieć. O intencji wewnętrznej, tej prawdziwej, nie chcę pisać w szczegółach. Powiem tylko jedno (co Wojtek też zawsze powtarza) NIE WOLNO mieć złych intencji, nawet gdy wydaje się, że ona jest dobra. Przykład tej złej – niech ktoś się z kimś rozstanie (ze związku), bo w innym będzie szczęśliwszy. Totalnie zła forma. Totalnie zła intencja.

Zaczęło się po jakimś czasie. Tutaj zatrzymam się na chwilę, choć znów ciekawie to zabrzmi. Chwila nie istnieje, czas nie istnieje – bo czas to ściema. Tak powtarzałem przez całą ceremonię. Dlaczego? Wszystko wyjaśni się „po drodze”.

Aya zabrała mnie na plac zabaw. Tak, kolorowy plac zabaw, pełen dźwięków, które spadały na mnie pod postacią kolorowych pasm gęstej farby. Byłem oblepiony muzyką i kolorami. Było błogo, wspaniale… gdy znów dopadł mnie strach. Szamani. Zbliżali się. Grzechotki, bębny.. to na pewno przykrywka. Ich trucizna zaczyna działać. Oni o tym wiedzą. Każdy ich ruch wyrywał mnie z tamtego świata. Byłem wciąż pomiędzy wymiarami. Moje świadome i upierdliwe JA wyrywało mnie w ten wymiar. Na tę badawczą i racjonalną cząstkę mnie Aya nie miała wpływu. Badałem ich zachowania. Czekałem na cios. Brzmi to jak wyrwane z horroru. Ale tak się czułem. Miałem w sobie dużo zła. Dużo negatywnej energii. Musiałem wyjść z sali i po prostu zwymiotować. Aya zaczęła porządki.

c.d.n.