Tag: Ayahuasca

Czas pomiędzy podróżami. Nowe rozdanie.

Po moim pierwszym przemieleniu przez Duchy Ayi rozpoczęła się droga do nowego MNIE. Nie miałem pojęcia, że to się tak skończy lub raczej, że to się tak zacznie. A w sumie to lepiej zabrzmi, jeśli powiem – że to trwa.
W skrócie opiszę, co mnie spotykało przez dwa lata od pierwszej ceremonii.
Pierwsze warsztaty i osobiste spotkanie z Wojtkiem – Zen bez Zen – bardzo mocno wpłynęły na mnie. Tam miał być również mój pierwszy Szałas Potu. Bardzo się bałem. Jak wszystkiego zresztą, co nieznane. Szałasu nie było. Wydarzył się pewien incydent (uczestnicy wiedzą o czym mówię), a potem po prostu padało. „Uratowany!” – pomyślałem. Widać to nie był ten moment na mój pierwszy Szałas. Tam Wojtek pokazał mi moc Bębna. Zakochałem się i Bęben jest ze mną od tamtej pory (prawie od tamtej – bo chwilę trwało, zanim znalazłem swój. Lub inaczej: zanim bęben Navajo znalazł mnie przy pomocy człowieka o nazwisku Zacciah Blackburn).
Następnym etapem było całkiem sporo medytacji, ale dla kogoś. Nie dla relaksu, nie dla wizji. Było mi łatwiej wziąć bęben, żeby pomóc komuś niż pomóc sobie. Wymówka to było moje drugie imię.
To były medytacje o uzdrowienie. Wizualizowałem, że cała choroba przechodzi na mnie. Pewna osoba, bardzo malutka, była na granicy śmierci. Gdyby nie pomoc Wojtka i Jego Posłańców sam nie dałbym rady. Potrzebowaliśmy dużo niebieskiego i zielonego koloru. Zdarzały się rzeczy, które “dziwnym trafem” sprzyjały małej istotce. Również jeśli chodzi o kolory na białej sali oddziału OIOM.
Wyszła z tego, choć lekarze nie dawali jej szans. Przez tydzień była podłączona pod płuco-serce.
Wiele działo się także w moim życiu osobisto-uczuciowo-duchowym. Pomieszanie z poplątaniem. Trafiałem do różnych “specjalistów”, zażywałem różne “dobre leki”. Szkoda słów. Człowieka nie da się wpasować w szablon i lecieć jak z każdym. Psychologia może i jest dziedziną nauki, ale czysto teoretyczną. Bo emocje, odczucia w każdym z nas są inne. Jakże łatwo jest manipulować terapeutą i mówić to, co chce usłyszeć.
Wracajmy jednak do wydarzeń. Przełomem okazał się mój pierwszy zjazd Taraki (ale Taraki to już V)
Mój pierwszy Szałas Potu. Ogromne przeżycie. Prosiłem wtedy Kojota, żeby zrobił porządek w taki sposób, w jaki uważa za stosowne na ten moment. Po Szałasie zerwałem z szyi rzemyk (obrożę), owinąłem nim zioła (to był mój dar) i wszystko to wylądowało w ogniu.
Na efekty nie musiałem długo czekać, wieczorem stało się coś, co według Kojota było najlepsze (choć mnie zatkało, bo bardzo tego nie chciałem).
Ale z Duchami się nie dyskutuje. Potem, jak uparty osioł, robiłem wszystko, żeby tę sytuację odwrócić. W pewnym sensie się udało… aż do 18 grudnia. Wtedy nastąpił Armagedon.
Wybaczcie, że nie opisuję dokładnie o co chodziło. To zbyt osobiste. Ale świat się skończył.
Nastąpiła fala żalu, niemocy, poczucia krzywdy, dyplomatycznie mówiąc – “zdenerwowania”, etc.
Wciąż sesje ze “specjalistą od ludzkiego umysłu”, tabletki, tableteczki, proszki nasenne. MASAKRA!
I tu, jeszcze na zjeździe Taraki, wkracza Iza. Wystrzelona w kosmos Artystka, dzięki której zmieniłem myślenie o Artystach na bardzo pozytywne (nie będę mówił, co myślałem). Iza to usłyszała i wystarczy 🙂 Nie znając mnie wcale, rzuciła hasłem: “Pracuj z mocą Feniksa” (karteczkę mam do dziś, jak relikwię :).
Nie miałem pojęcia, co mam robić; łatwiej było użalać się nad sobą niż zapytać. W końcu jednak przyszedł moment, gdy zapytałem. Dostałem dokładne instrukcje co robić, a nie jak robić. Na tym polega cała zabawa. Sam musiałem do tego dojść. Pojawiła się w tym czasie informacja od Szamanów, że jest organizowana Ceremonia w czasie zaćmienia słońca – 20 marca. Miałem wrażenie, że Aya mnie znów znalazła. Pomiędzy grudniem a marcem medytowałem sporo razy. Od otrzymania instrukcji od Izy – bardzo dużo razy. To był strzał w 10. To była praca domowa, którą odrobiłem nieświadomie. To był początek poszukiwań Feniksa (konkretnie jaja Feniksa, bo wiedziałem, że to musi być TYLKO mój ptak, który urodzi się po raz pierwszy ze mną/przy mnie).
Umówiłem się i postanowiłem pojechać. Tydzień przed wyjazdem popełniłem, drugi w swym życiu, Szałas Potu u Nesa. To było ekstremalne przeżycie. Nes wszystkie sesje robi “na mokro” (u Wojtka tylko ostatnia jest taka). Wiele też nauczyłem się w kwestii relacji między ludźmi.
Znów pewność, że tak miało być. To był Szałas oczyszczający mnie fizycznie. Bardzo, bardzo mnie to poskładało. Wydawało mi się, że nie dam rady. Ale wiem, że to było po coś. Kameralność była także czymś nowym. W Szałasie byłem tylko z Nesem.
Pomiędzy powrotem od Nesa a wyjazdem na ceremonię miałem – jak zwykle we wtorek – spotkanie z “lekarzem teoretykiem od umysłu”. Duchy jednak miały inne plany. Lekarz zachorował dość gwałtownie. A dowiedziałem się o tym w poniedziałek po godzinie 20.
Odezwała się Ania z Nowego Yorku. Pisałem o tym wcześniej. Coś bardzo nie chce, żebym jechał.
Czwartek – jadę.
Moja druga podróż z Duchami Ayi.
c.d.n

Ayahuasca – moje boje i uzdrowienie – część 3 Ayahuasca – wyzwolenie

Dzień 2 – druga ceremonia.

 

Druga ceremonia, jak zwykle, rozpoczęła się około 19:30. I również – jak zwykle – była inna. Niestety, też bardzo ciężka fizycznie dla mnie. Duchy Ayi postanowiły mi pokazać, co się dzieje z człowiekiem, gdy zatapia się w złej energii. Gdy pielęgnuje (nawet nieświadomie, jak w moim przypadku) w sobie ból, żal, bycie ofiarą. To, jak w każdym zdaniu próbujemy “narkotyzować się” współczuciem innych. Każdą rozmowę kierujemy podświadomie (lub świadomie) na tory: jaki to ja jestem biedny miś… Euforia trwa chwilę, jak zastrzyk z morfiny, a potem pozostaje pustka. Bo w czterech ścianach nikt nie użali się nad moim losem. Stan przez obydwie ceremonie tej nocy był podobny i raczej mało uroczy. Duchy wciąż wchodziły we mnie przy ziewaniu i zabierały w miejsca, w których nie było mi dobrze. Głównie przeszłość, ale były również wizje moich obaw aktualnych, moich “wydaje mi się, że tak jest”. Ludzie z przeszłości (choć czas to ściema i przeszłość jako taka wcale nie istnieje 🙂 sytuacje, rozmowy. Jakbym to wszystko przeżywał jeszcze raz. I natrętna, jak mi się wtedy wydawało, postać pewnej kobiety… głos wewnętrzny wciąż powtarzał : „To ona jest twoim aniołem”. Odrzucałem te myśli, karmiąc się tym, co wydawało mi się wtedy słuszne.

 

Gdy otwierałem oczy – widziałem wciąż tę dziewczynę, która od początku była “zła”. Działo się z nią coś złego. Fizycznie – Szamani okrywali ją kocami i wszystkim czym się dało, bo było jej zimno. Leżałem obok niej i też czułem chłód. Rano okazało się, że miała na sobie ponad 10 warstw koców, śpiworów. To, co ja widziałem, było przerażające. Była w lesie, szedłem za nią. Las był mroczny, nie wiem skąd, ale czasami pojawiało się światło. Nagle ona zaczęła wchodzić w głąb ziemi. Pod ogromne drzewo. Pod rozległymi korzeniami była pieczara – całkowicie ciemna. Widziałem ją pomimo totalnej czerni. Bardzo się bała. Co chwilę (unikam stwierdzenia “co jakiś czas” 🙂 ) moje wizje przecinały widok na jawie. Tak, to było najgorsze. To, co widziałem w moich wizjach, działo się wewnątrz mnie, gdy ziewałem. Gdy “od-ziewywałem” i Duchy wychodziły – otwierałem oczy i widziałem tę dziewczynę pod stertą koców i równocześnie las, pieczarę i ogromny strach. Jeden z Szamanów wciąż był przy niej. Coś szeptał, dziewczyna zaczęła płakać. Pieczara pod drzewem zniknęła, podobnie jak las. A ja odpłynąłem… nigdzie!

 

Tak zakończył się dzień drugi. Oszczędziłem opisów wyjść do toalety, gdy Aya robi porządki, bo to część niezmienna. Ale czy na pewno?

 

Podczas drugiego dnia ceremonii wciąż byłem sam (w głowie, duchowo) – pozostawiony tej czynności w toalecie. Bez głosów, bez wizji. Tylko dźwięk i kolory były zmienione. Samotność w takiej chwili jest przerażająca.

 

To właściwie mógłby być koniec mojego pierwszego spotkania z Ayahuascą, ale muszę dopowiedzieć jeden element. BARDZO istotny. Otóż, jak to rano, były opowieści o nocnych podróżach. Po pierwsze – to, co mnie zaskoczyło, to ta dziewczyna… To był ktoś inny. Po drugie – to co mówiła było szczere (wcześniej nikt nie miał wątpliwości, że ściemnia jak z nut).

 

Opowiadała o swojej wizji. Dziwne było to, że nie pamiętała nic z tego, co było wcześniej. Nie pamiętała, m.in., że było jej zimno. Miałem wrażenie, że zapamiętała tylko to, co działo się po szeptach Szamana i jej płaczu. Gdy ja już byłem NIGDZIE.

 

Była w krainie Muminków. Widziała wszystkie bajkowe ludziki. Najważniejsze dla mnie z tej jej opowieści były te oto słowa:

„Spotkałam tam moją mamę. Przyniosła mi kromkę chleba z masłem. Długo się przytulałam do niej. Mama była jedyną postacią <<niemuminkową>>”.

Po zakończeniu tej krótkiej opowieści dziewczyna się rozpłakała. Śmiała się i płakała. To wszystko było cudowne, szczere i bardzo spontaniczne.

 

Przy pożegnaniu z uczestnikami nie wytrzymałem i powiedziałem głośno: – Jesteś kimś innym niż dwa dni temu. Pozostali przyznali mi rację. Pożegnanie było niesamowite, bo najwięcej i najdłużej właśnie ONA była przytulana i żegnana. Byliśmy jak pszczoły lecące do miodu. Zmiana o 180 stopni.

 

Na tym zakończyła się moja pierwsza podróż z Duchami Roślin. Zmiany trwały dwa lata. Wydarzyło się mnóstwo rzeczy. Zjazd Taraki (mój pierwszy) dał impuls do tego, co stało się jako następstwo zjazdu.

Opowiem resztę – również w odcinkach. Opowiem to, co wydarzyło się od Zjazdu Taraki (dzięki TARAKO!) do 21 marca 2015, czyli gdy narodziłem się ponownie razem z moim Feniksem (dzięki IZO! 🙂

Ayahuasca – moje boje i uzdrowienie – część 2 Ayahuasca – wyzwolenie

Doszedłem do toalety. Wymiotowałem. Nie wiem, ile to trwało. Każdy dźwięk wydawał się metaliczny, jakby puszczony w metalowej rurze. Czułem, że ktoś trzyma mnie za głowę i nie pozwala odejść od muszli. Głos wciąż pytał –
Czy wiesz, na co się decydujesz? Czy wiesz, co oznacza niepełnosprawność? Czy wiesz, co to padaczka? Obiecaj mi głośno, że zastanowisz się nad tym, co chcesz zrobić.
Broniłem się przed tym, ale gdy już nie miałem czym ani siły wymiotować pomyślałem – OBIECUJĘ…
usłyszałem:
-Masz to powiedzieć głośno!
Wypowiedziałem to jak sobie życzył Głos. Obiecuję, że zastanowię się nad tym, czego chcę i do czego dążę.
Nagle przestałem wymiotować i mogłem wstać. Wróciłem na salę ceremonialną. Zacząłem ziewać. Strasznie mocno i strasznie szeroko. Nie wiedziałem, dlaczego. To wyjaśniło się dopiero po dwóch latach. Podczas ostatniej podróży z Duchami Ayahuasca. To droga do wejścia duchów w ciało. Przez usta. Ziewam, aby ułatwić wejście we mnie Duchom.
Ziew – znalazłem się na plaży.
Wydawało mi się, że znam tę plażę ze swoich snów. Nawet wiem, z którego. Plaża była płaska i ograniczona z jednej strony stromą skałą, ale nie urwiskiem, a skałą w górę. Na plaży dom. Drewniany, kwadratowy, z ostrym dachem i czubkiem z połączenia 4 trójkątów każdej ze stron dachu. Podszedłem do domku, wszedłem na drewniane schodki (może 4, może 5) i zobaczyłem Jego. Mojego przewodnika. Siedział na ogromnym drewnianym krześle pośrodku domu. Ja się ucieszyłem. On zdecydowanie mniej. Zapytał jeszcze raz o moją intencję. Odpowiedziałem, że przecież mówiłem. Chciałem go spotkać. Na co On powiedział.
– To była najgłupsza intencja, jaką mogłeś wypowiedzieć. Jesteś szczególarzem. Do granic absurdu. Powiedziałeś, że chciałeś mnie spotkać. No to spotkałeś. Według Ciebie powinno to brzmieć, że chciałeś SIĘ SPOTKAĆ ze mną. A tak, straciłeś możliwość zadawania pytań. Rozmowy. W końcu sam tego chciałeś. Spotkać mnie. Tylko po co?
– żeby było miło. Odpowiedziałem
– no to nie jest miło. Zaraz Ci pokażę Twoją prawdziwą intencję. Jest zła. Pokażę Ci, jak to jest być chorym. Nie masz pojęcia czego chcesz.
Wszystko zniknęło – ja dostałem ataku padaczki. To niestety wiązało się z moją ukrytą, złą moralnie intencją. (Nie, nie chciałem mieć padaczki. Osobista sytuacja życiowa. Przepraszam, ale nie chcę opisywać tego w szczegółach. Po prostu to było związane z moim życiem lub bardziej ze związkiem emocjonalnym.) Nie umiałem zapanować nad własnym ciałem. Wykręcało mnie, bolało. Szamani próbowali mnie trzymać. To było bardzo przykre doświadczenie. Byłem świadomy – totalnie świadomy. Jakbym nie wypił ziół. A mimo to nie mogłem zapanować nad sobą. Znów nie wiem, ile to trwało, mam wrażenie, że całą wieczność. Nie było już kolorów, nie było błogości. Był ból, strach i dezorientacja.
Nagle poczułem, że znów muszę iść wymiotować. Ciało znów mnie słuchało, w tym sensie, że mogłem wstać i wyjść z sali. Czułem się jednak strasznie samotny. Wymiotowałem, ale tym razem duchowo byłem sam. W mojej głowie była cisza i pustka. Gdy wróciłem na salę ceremonialną, była przerwa. Czyli było około północy. Przykryłem się kocem i wpatrywałem w zegarek. Była wciąż 11:30. Ta godzina utkwiła mi w pamięci, bo trwała całą noc. Podczas drugiej ceremonii pojawiło się właśnie stwierdzenie:
– Czas to ściema.
Zawsze gdy spojrzałem na zegarek, była 11:30 (chociaż w ciągu dnia, sprawdzałem, zegar pokazywał poprawną godzinę).
Druga część ceremonii była zupełnie inna. Była obserwacją innych. To było niesamowite doświadczenie. Widziałem tych ludzi wcześniej, a teraz byli kimś innym. Jak się później okazało, moje wizje były spójne z ich opowieściami następnego dnia rano. To także jest częścią spotkania. Rano, przy śniadaniu każdy opowiada, co przeżył. Jestem rannym ptaszkiem, więc obudziłem się bardzo wcześnie. Poszedłem do kuchni i czekałem, aż wstaną pozostali. Wcześniej wstał też jeden z Szamanów. Opowiedziałem o wszystkim, co widziałem. O tych ludziach, którzy nie byli sobą tej nocy.
Gdy przyszła pora opowieści, ja otwierałem coraz szerzej usta ze zdziwienia, Szaman tylko kiwał głową. Ludzie opowiadali moje wizje, ale widziane ich oczami!!!! Wspólne myślenie, powiązanie jaźni? Kobieta, która była najbliżej mnie na sali – podczas Ceremonii widziałem i wiedziałem, że to mężczyzna, że nie jest z Ziemi, że rękami odbiera jakieś sygnały ze swojej planety. To było nawet widać, bo wystawiała wysoko ręce, dłonie układała jak anteny. Gdy zaczęła mówić o swojej podróży… Jest na Ziemi pierwszy raz, na swojej planecie jest mężczyzną. Tutaj musi nauczyć się leczyć innych. Leczyć rękami. Aż chciałem krzyknąć – przecież to moja wizja.
Była tam także dziewczyna, z którą nie dało się przebywać dłużej niż kilka chwil. Ból głowy, nudności, rozdrażnienie. Nie były to tylko moje odczucia. Ona miała w sobie coś złego. Była mroczna, “lepka” i bardzo dziwna. Ciągłe kłótnie z Szamanami (!) próby dyskredytacji ich działań, ciągłe mówienie, że ona zrobi to lepiej.
Jestem bardzo pokojowy. Nie wtrącam się, na ogół odwracam się na pięcie i wychodzę, jeśli poglądy kogoś mnie rażą. Ale w jej przypadku miałem w sobie ogromną agresję. Miałem ochotę skręcić jej kark po 15 minutach od przyjazdu dnia 0. Ciekawe jest to, że jej opowieści nie pamiętam. Nie pamiętam tej pierwszej. Bo drugiego dnia stało się coś dziwnego.
Kolejną opowieścią była opowieść Ani z Nowego Yorku. Od dzieciństwa miała problemy z szyją. Ciągłe bóle, urazy. Była w USA (mieszka tam na stałe) u Szamana, który nie umiał jej pomóc. Ja, w swojej wizji widziałem dziecko, ją w ciąży. Jakiś ślub. U niej pojawiła się kobieta w ciąży, w szarej sukni, powieszona na drzewie. Może jej dolegliwości szyjne, to echo poprzednich wcieleń.
Postać Ani pojawiła się także teraz. Gdy 2 lata temu wymieniliśmy się emailami, pisałem do niej po powrocie. Dzwoniłem. Raz odpisała, potem chwila rozmowy, że ma dużo pracy, że nie ma kiedy pisać. Kontakt generalnie się urwał szybciej niż się zaczął i nie przetrwał.
W marcu tego roku, 4 dni przed wyjazdem na ceremonię, w skrzynce list od Ani (!) Pytała co u mnie, że przypomniała sobie o swojej starej skrzynce email (??). Napisałem, że jest dobrze (lub ma być dobrze), bo jadę na drugą ceremonię. Muszę wszystko zmienić itd. itd. Ku mojemu zdziwieniu odpisała po chwili – ale duchowo, to nie była ta sama dziewczyna. Odpisała, żebym tego nie robił, że to zło, że tylko modlitwa do Boga może mi pomóc, że to jest bardzo niebezpieczne itd itd. Przeżyłem lekki szok. Nie wierzę w zbiegi okoliczności. Coś/ktoś bardzo nie chciał, żebym pojechał. Śmieszy mnie tylko forma i tematyka. Zupełnie nietrafiona. Ja i Bóg? Ja i modlitwa w tym sensie katolicko/chrześcijańsko/innym? Ale nie ukrywam, że mnie zatkało. Duchy „przeszkadzajki” słabo odrobiły zadanie domowe.
Ani ona więcej nie napisała, ani ja nie odpowiedziałem na ostatniego mejla z przestrogami przed Ayą.
Dzień 2 – druga ceremonia.
c.d.n.

Ayahuasca – moje boje i uzdrowienie – część 1 Ayahuasca – wyzwolenie. (Czas to ściema)

Postanowiłem napisać swoją historię. Nie robię tego w formie spowiedzi. Nie potrzebuję tego. Moja historia i droga którą przebyłem, być może przyda się komuś, kto jest w podobnym miejscu w tym wymiarze.

Nie jest to także poradnik, przewodnik, tekst doradczy czy inny.  Ayahuasca sama znajdzie drogę do każdego. Napiszę to w odcinkach i niejako w dwóch odsłonach. Dwa lata temu i teraz, gdy stało się to, co stać się miało. Druga ceremonia była przełomowa dla mnie.

 

Ponad dwa lata temu, nie pamiętam w jakich okolicznościach – czytałem coś w sieci i pojawiło się słowo, jak się okazało później, klucz. Klucz do pozbycia się “wiary”. Przewrotność tej tezy i radykalizm może zaskakiwać. Rozwinę więc to zdanie. Klucz do pozbycia się “wiary” – zamiany wiary w wiedzę. Teraz brzmi lepiej prawda?

 

Zdecydowałem. Napisałem do Szamanów którzy organizowali ceremonię. Umówiłem się i pojechałem.

 

Zwykły dom, “zwykli” Szamani. 7 osób które przyjechały uczestniczyć w ceremonii. Każdy z inną intencją. Postanowiłem opisać wszystko, żeby każdy, kto to będzie czytał, miał obraz co się dzieje dzień po dniu. Najwięcej będzie opisów czasu ceremonii. Najtrudniej będzie opisać emocje. Tekst nie rozwieje obaw, wątpliwości. Każdy przeżywa to na swój sposób. Da jednak (mam nadzieję) jakiś obraz tego co dziać się może.

 

Dzień 0

Przyjazd, przywitanie i zapoznanie się z miejscem, ludźmi. Kolacja i rozmowy o każdym z nas. O przyczynach, intencjach, wcześniejszych doświadczeniach. Wegańskie i wegetariańskie jedzenie. Ścisła dieta według zaleceń Szamanów.

(Tu wtrącę swoje trzy grosze, doświadczenia, które u mnie się sprawdziły. Dietę lekkostrawną (ja zastosowałem radykalną – płynną dietę, zupy krem, warzywa i całą resztę po prostu przepuszczałem przez mikser i wypijałem) zacząłem już 7 dni przed wyjazdem.)

Wieczorem ceremonia spalenia słabości i nadmiarowości, cech nas samych, zapisanych na kartkach. Ognisko zrobione z gałązek przywiezionych z naszych miejsc zamieszkania. Każdy pali więc cząstkę siebie.

 

Dzień 1

Śniadanie. Wyjazd w plener. Ceremonia wypowiadania zwolnienia się z przysiąg przeszłości, z przyrzeczeń, ślubów itd. Zwolnienie świadków tych zdarzeń z odpowiedzialności pilnowania nas, aby trwać w tych przesięgach. Powrót i czas wolny. Czas na bycie z samym sobą, pracą nad intencją.

 

Wieczór. Przygotowania do ceremonii. Wejście na salę rytualną. Wszyscy ubrani są w białe ubrania. Mimo całej otoczki spokoju i dobroci – ja wewnętrznie jestem przerażony. Jestem daleko od domu, obcy ludzie dają mi do wypicia jakieś zioła. Nie wiem, co to jest, nie wiem, jak to działa. Tysiące myśli na sekundę. Może rano nigdy nie nadejdzie. Może mnie zabiją. Tak. Takie miałem obawy. Śledziłem każdy ruch, każde słowo starałem się rozdzielić na miliony części, żeby wykryć spisek. Zapyta ktoś – to po co tam pojechałeś. Odpowiedź jest jedna. Miałem intencję. Chciałbym powiedzieć tutaj – na moje nieszczęście to była zła intencja. Zła w sensie formy, ale i zła moralnie. Była głęboko we mnie. Intencja wypowiedziana przed ceremonią na głos była przykrywką. Nie powiem jednak “na moje nieszczęście”. Wprost przeciwnie. To, co się stało, było “po coś”. Miało swoją przyczynę, miało i skutek.

 

Intencja wierzchnia dnia pierwszego – spotkać swojego Przewodnika. Tę postać ze snów o windach. Na pierwszy rzut oka – cudowna, wspaniała intencja. Doświadczenie pokazało, że to najgłupsze co mogłem wypowiedzieć. O intencji wewnętrznej, tej prawdziwej, nie chcę pisać w szczegółach. Powiem tylko jedno (co Wojtek też zawsze powtarza) NIE WOLNO mieć złych intencji, nawet gdy wydaje się, że ona jest dobra. Przykład tej złej – niech ktoś się z kimś rozstanie (ze związku), bo w innym będzie szczęśliwszy. Totalnie zła forma. Totalnie zła intencja.

 

Zaczęło się po jakimś czasie. Tutaj zatrzymam się na chwilę, choć znów ciekawie to zabrzmi. Chwila nie istnieje, czas nie istnieje – bo czas to ściema. Tak powtarzałem przez całą ceremonię. Dlaczego? Wszystko wyjaśni się „po drodze”.

 

Aya zabrała mnie na plac zabaw. Tak, kolorowy plac zabaw, pełen dźwięków, które spadały na mnie pod postacią kolorowych pasm gęstej farby. Byłem oblepiony muzyką i kolorami. Było błogo, wspaniale… gdy znów dopadł mnie strach. Szamani. Zbliżali się. Grzechotki, bębny.. to na pewno przykrywka. Ich trucizna zaczyna działać. Oni o tym wiedzą. Każdy ich ruch wyrywał mnie z tamtego świata. Byłem wciąż pomiędzy wymiarami. Moje świadome i upierdliwe JA wyrywało mnie w ten wymiar. Na tę badawczą i racjonalną cząstkę mnie Aya nie miała wpływu. Badałem ich zachowania. Czekałem na cios. Brzmi to jak wyrwane z horroru. Ale tak się czułem. Miałem w sobie dużo zła. Dużo negatywnej energii. Musiałem wyjść z sali i po prostu zwymiotować. Aya zaczęła porządki.

c.d.n.

Ceremonia Ayahuasca

Śniłem o drugim pobycie u moich przyjaciół na ceremonii z Ayahuasca. W realnym życiu byłem tylko raz. Wspomnienia mam niesamowite. Piękne, wspaniałe i bardzo to wszystko wtedy przeżyłem. We śnie pojechałem znów. Było znacznie więcej osób, choć tylko 6 było całkowicie na biało. Reszta osób, to jakby wycieczka, filmowali to i fotografowali (choć normalnie tego się nie robi w trakcie). Z przerażeniem odkryłem, że nic nie pamiętam z ceremonii!! Nie pamiętam nawet samego wejścia przez przyjęciem Ayi. Pytałem ich czy coś się wydarzyło, dlaczego nie było ceremonii. Okazało się, że była, że ja też uczestniczyłem. Pokazywali zdjęcia, filmy. Nic nie pamiętałem.